Yıkık Kentli Kadınlar

Müge İplikçi

İsmet: "Hayır diyebilseydim, kaderimi değiştirebilirdim."
Gülay: "Keşke evi yaptırmasaydık, keşke gitmeseydik, keşke camı kapatmasaydık.. Sürekli keşkeler var."
Esma: "Hiç tanımadığın yeri dostlarla hayatı kurmaya çalışmak; belki de hayat bu."
Hanife: "Ay, gün, yıl ne bilmiyorum. Çok ağır bir kış olduğunu söylüyorlar, ben kışı fark etmedim."
Nilgün: "Önce çocuk istemiyordum, ölen çocuklarıma haksızlık olur diye..."
Nuran: "İstanbul'da da yapamadım. Oradakiler anlamıyor. Tekrar Gölcük'e geldim, prefabriğe..."
Ayşe: "Enkaz altında kimse acı çekmedi. Acılar sonrasında.. "
Melek: "Oğluma her baktığımda bir şeylerin değişmesi için nedenim olduğunu düşünüyorum."

17 Ağustos 1999 depremi, toplumun ve devletin, bu topraklarda hayatı kurarken, doğaya ve insana dair olanı göz ardı ettiğini gösterdi. On binlerce insanın enkaz altında can vermesine neden olan deprem değil, toplumun kendisiydi.

Müge İplikçi, Gölcük, Değirmendere ve Yalova'da 17 Ağustos depremini ve sonrasını, sekiz kadının yaşadıklarıyla aktarıyor Yıkık Kentli Kadınlar'da. Önceki yaşamları, düşünceleri ve inançlarıyla farklı bu sekiz kadın, iki yıl sonra o ana dönüyor yeniden.

Kitap, sadece kenti yıkılmış kadını değil, onun yıkıntılarından inşa ettiği umudu da göstermek amacında..