Bir Kadın ve Manzara

Stefan Zweig

“...Yanımdaki çimlerde bir şey hafifçe ses çıkardı. Pervaza sert bir şey çarptı. Sıcak çakılda bir şey hafifçe gıcırdadı. Aniden her yerde bu yumuşak, vınlama sesi duyuldu. Ve birden, bunların damlalar, sertçe yere düşen, buharlaşan ilk damlalar, büyük, uğuldayan, serin yağmurun mübarek öncüleri olduğunun farkına vardım, onu hissettim. Çok şükür başladı! Yağmaya başlamıştı. Bir unutuş, mutluluk verici bir sarhoşluk beni kapladı. Hiç olmadığı kadar uyanıktım. İleri atıldım ve elimle bir damla yakaladım. Parmaklarıma hızla ve soğuk biçimde çarptı. Islak tadı saçlarım ve alnımda daha güçlü hissetmek için, kafamdaki başlığı hızla çektim aldım, şimdiden yağmurdan şakır, şakır ıslanmak, bedenimde, çıtırdayan sıcak tenimde, açık gözeneklerimde, derinlerde heyecanlanmış kanıma kadar hissetmek için sabırsızlıktan titriyordum...”