Sahiden Hikaye

Kemal Varol

“Kendimizi avutalım, yarın öbür gün başımız önümüze düşmesin diyeesmer diyorlardı bize. Külliyen yalandı. Ben karaydım. Gobi, benden karaydı. Ferdi karaydı. Domestos karaydı. Zülküf karaydı. Ramazan karaydı.

Dilan karaydı. Zülfiye karaydı. Azat vardı bir de. Bize pek benzemiyordu.

Çünkü Azat kapkaraydı. Ama en fenası Şener'di. Çünkü o beyazdı.

Kimimizin gözleri siyah, kimimizin kahverengiydi. Ama Şener'inkiler yeşildi.

Hacca gitmiş komşularımızın dış kapılarına sürdükleri boya gibi yeşil. Hattatürbe yeşiliydi gözleri. Benim beş kardeşim vardı. Gobi'nin dört. Ramazan'ınon iki. Zülfiye'nin dokuz kardeşi vardı. Dilan'ın altı. Azat'ın, bir kısmı üveyannesinden olmak üzere toplam on altı. Ama Allah'ın belası Şener tekçocuktu. Babası maliyede memurdu. Neden bir kardeşi olmadığını bir türlüanlayamıyorduk. Annesi sağdı. Babası sağlıklıydı. Neden dokuz kardeşidaha olmuyordu mesela.”

Kemal Varol okurlarının Jar'dan ve Haw'dan bildiği, Ucunda ÖlümVar'da da bir ara uğradıkları hayalî Arkanya'nın sokaklarında geziyoruz bu hikâyelerde. Çocukça heveslerin her yaştan yoksunluklara, naif birkalenderliğin bileyli bir mücadele azmine, hüzün ve acıların inatçı bir yaşam sevincine dolanması gibi hikâyeler de birbirine dolanıyor.

Mizahölümle, aşk oyunla…

“Kemal Varol, büyük olayların küçük hayatlarda bıraktığı izleri ayrıntılardayakalayabiliyor.”

Ömer Türkeş / Radikal Kitap

“Acılar coğrafyasının modern masalcısı.”