Refia Sultan: Bir Tanzimat Prensesi

Ayşe Kara

Biliyorum çok duygu yüklü bir hikaye oldu bu.
Hatta bir masal... Bir İstanbul masalı.
Bu zaman, bu mekan
Sultan, saray... Bu şehir... Bu kadınlar başka türlü anlatılabilir miydi?
Siz bu hikayeyi okuduğunuzda biz çoktan gitmiş 'geçmiş' olacağız.
Ve bir masal gibi anlatılacağı henüz geçmemişlerce.
Bütün mişli zamanlar bir masal değil midir zaten.
'Masallar mutlu biter, bu çok hüzünlü bir hikaye'
Böyle mi diyorsunuz?
Gerçeğin olduğu yerde masalların gücünün tükendiğinden olsa gerek...
Fakat hüzün de olsa, yaşamak hissetmek değil midir?