Portakal Çiçeği

Beyza Erdem

“Çiçek uyandı, bu son perde.”

Meğer bilmediğim ne çok şey varmış, şimdi anlıyorum.

Tanıdığımı sandığım insanlar başkaymış. Hiç sezdirmedikleri yaraları benimkilere bağlanmış. Bu yaraları gizlemek onlarıdeğiştirmiş.

Söylenmeyenler çığ olunca bağlar gücenmiş.

Bu zamana kadar yaşadığım hayat bir yankıdan ibaretti.

Savaşarak kazanamayacağımız bir oyunun içindeyiz biz.

Kaçtıklarımızla eninde sonunda karşılaşacağız, bu yüzdengünün sonunda nerede oluruz bilemeyiz.

Fakat bazı şeyler dindiriyor hepsini. Günbatımları, yıldızlıdenizler, çocukluk masumiyetleri, yaz yağmurları, huzur dolususkunluklar, kaygısız sevinçler, gümüş gözler veemek bekleyen çiçekler.

Her koşulda yeşerebilen fakat emekle hayata tutunan çiçeklerbir ânı sonsuzluğa dönüştürebilir. Bu oyununson perdesinde açan portakal çiçeği, işte böyle bir çiçekti.

Günün sonunda nerede olurum bilmiyorum.

Ama seçme şansım kaldıysa tüm mevsimlerdeseninle olmak istiyorum.

Bilmiyordu yokluğununnelere sebebiyet verdiğini,varlığının nelere kadirolduğunu bilmediği gibi.