Müsait Bir Yerde İnebilir miyim?

Karin Karakaşlı

"Teslim etmek kendini sese, çığlığa, nefese... Yaşama bir ilk çığlıkla başlıyoruz, günü geldiğinde de son bir nefesle, bir iç çekişle, yine sesle terk ediyoruz dünyayı. Ömür niyetine akan tüm o zaman boyunca da her şeyin en dolusunu sesle yaşıyoruz, sözle değil. Istırabın en dip noktasında, sevincin tüy hafifliğindeki doruğunda, heyecanın uçuşunda, umutsuzluğun kuytusunda, duyguların o en yalın, en çıplak, en coşkun dünyasında söze yer yok. Sözün aciz kaldığı noktalarda ses tercüman oluyor o saflığa, katışıksızlığa. O yüzden zaten derdimi sözün sesi şiirler ile şarkılar anlatıyor ne zamandır. Gerisinden umudu kestim. Yalnızca bir sesten, sessizlikten, bir gıdım nefesten ibaretim." İnsan olmak zordu. Yaşamda tökezleyip düşmekten yorulmuştu. Artık sadece dünyayı seyretmek, ait olduğu dünyaya dönmek istiyordu. Sürekli terk edildiği, özlemle kavrulduğu, hep yapayalnız kaldığı bir yerde daha fazla durmayacaktı. O, hayattan müsade istiyordu. Müsait Bir Yerde İnebilir miyim? Yaşamanın, sevmenin, terk etmenin ve terk edilmenin hikayesi.