Yalnızlık Zamanları

Mücahit Köksoy

Damlayan su, yerinden ayrılmak istemeyen güneş, gölgesi uzaklarda yürüyen bulut, kokusu çabucak geçen minik çiçek; belli ki bir yaz daha böyle sürecek... Güz bunu duydu, güzün bir kulağı yazdaydı ve kış bunu hissetti, kışın bir ayağı güzdeydi, bahar bunu gördü, çünkü baharın iki gözü de kıştaydı... Yaz umursamazdır, günler ve aylar boyu uzayandır yaz yapraklarla selam gönderir, çaylarda serinlik verir; olmayan her şey olağandır, büyük bir bulutta kuşlar saklanır... Yazın hüküm süren tüm güzellikler bir bahar yağmuruyla gelirler:

Maviliklere serilmiş gökkuşağı, dallardan düşen damlalar ve çimlere uzanmış, her yana uzamış saçlarında papatyalar yeşeren mutlu yüz; hayat yağmurla gelir... Bir baharda gelir mutlu düşünceler, kaynayan sevgilerle dolu bakışlar, her sabah uyanmanın hayatı daha da güzel yaptığı mayıslar ve baharla gelir çiçeklerle dolu uykular... Yerler ıslak, gökkuşağı sürekli canlanan renklerle parlak, göğü seyreden bakışlar heyecanlı... Ufak bir el yana kaydı, bulutlar tuhaf bir şekilde takıldı, ele bir çiçek kondu, kollarına kadar kökleri uzadı durdu, günün düştüğü yüzünde bir tebessümle ve asıl güzel çiçek yanaklarındaki kızarıklıkla hayat buldu...