Melekler Gezegeni

Antoine Volodine

Ve her şey neredeyse yok oldu... Belirsizlik. Zamanda, mekanda belirsizlik. Birkaç saniye ya da birkaç yüzyıl, hiç önemi yok. Ve insan... İnsan türüne ait sadece otuz beş canlı var, artık nadir bir parçadır insan. Sayıları tam olarak bilinemeyen on yedi, yirmi dokuz ya da kırk dokuz da büyük büyükanne var. Üç yüz yıldan fazladır hayatta olan bu yaşlı kadınlar hala insan olarak kabul edilebilir mi? Bu kadınlar, her şeye rağmen dünyayı kurtarmak için gizlice bir çocuk yaptılar. Ne var ki Will bu kadınlara ihanet edecek ve ölüme mahkum olacaktı. Sürekli ertelenen idamını beklerken, Will son derece tuhaf anlatılar oluşturdu. Bu tuhaf anlatılar, “her şeyin tükenmesi üzerine bir geviş getirmedir.“ Bunlar aynı zamanda, insanlıktan geri kalan son anılardır. Harabeye dönmüş şehirlerde, radyasyona maruz kalmış bozkırlarda yaşanıyor her şey, bir geminin güvertesinde kutup ayılarına doğum yaptırılıyor ve “gözyaşı ayarlayıcıları“ ziyaret ediliyor... Tüm bu tuhaflıklaraysa yazar, “Tuhaf, umutsuz olduğunda güzelliğin aldığı biçimdir“ diye cevap veriyor.

“Çalışmamın temelinde iç dünyamdaki imgeler var. Yazma zevki deyince, bu imgeleri tekrar yaşamak üzere yazdıklarımın içine dalmayı ve yarattığım karakterlerin altbilincine kadar ulaşmayı anlıyorum... Benim anlatıcımın altbilinci ile okurun altbilinci arasında bir bağlantı kurulursa, o zaman hedefime ulaşmışım demektir. Okunmak, hatta daha açık söylemek gerekirse sevilmek için yazıyorum. Edebiyat dünyasını değiştirmek gibi bir iddiam yok.“