Korkunun Irmağında

Suzan Samancı

Susuyorduk. Susturuluyorduk.. Islak yataklarımızda ancak geceleri konuşabiliyorduk. Nemli karanlıkta sözcüğkler ıslığa dönüşürken, biçim değiştiren yaşlı çatılara bakıyorduk; sağır ve dilsiz gibiydiler.

Gündüz yataklarımızı ıslatan, kalaslarla saldıran haki renkli adamları kalın enselerinden tanıyorduk; yüzleri yoktu, sesleri de.. Ay ışığı yataklarımızın üstünde solarken, kol kola giriyorduk. Ellerimizi yumruk yapmaktan yorulmuyorduk; yorgunluğumuz yedi canlı kediyi, diriliveriyorduk. Sesimiz karanlıkta uzayıp giderken ant