Yavrucuk

Kemalettin Tuğcu

Küçük kız, bebeğini kucağına alarak pencereden sokağı seyrediyordu. Oda karanlık ve evin içi sessizdi. Dışarıda, sokakta; babalar, ağabeyler birer birer dönüyorlar, onları ya bir yaşlı kadın, ya süslü bir kadın veya çocuklar karşılıyor; ellerinden paketlerini alıyor, kapıyı kapatıyorlardı. Yolun kenarına sıralanan evlerde karanlık bir pencere kalmamıştı. Gelenler geliyor, akşam yemeği hazırlıkları başlıyordu.
O, kimsesiz dul ve yoksul bir kadın gibi, bebeğinin kolsuz tarafını kendisine yapıştırarak bekliyordu.

Annesini iki hafta evvel beyaz bir otomobil gelip almış, hastaneye götürmüştü. Zavallı anneciği bu saatlerde hep mutfakta ve yemek odasında uğraşır, sofra kurur, yemek ısıtır, sık sık öksürür, bazen kuvveti kesilerek bir sandalyeye otuur, şakakları zonklar, göğsü çarpıntılarla sarsılırken gözlerini kapatır, dinlenirdi.