2 Kasım 1808’de Saint-Sauveur-le Vicomte’ta doğdu. 1756’da soyluluk unvanı almış ve Devrim’in yaşantılarını altüst ettiği kralcı bir ailenin çocuğudur. Paris’teki Stanislas Koleji’nde ve Caen’de Hukuk Fakültesi’nde öğrenim gördü. Caen’de yayıncı Trebutien’le dostluk kurdu. Çok okuyan ve özellikle Byron’un eserlerine tutkun olan Barbey, öğrenimini tamamladıktan sonra Paris’e yerleşti. Sanatçıların uğrak yeri olan salonların müdavimi olup dağınık bir hayat sürmekle birlikte okumayı ve yazmayı ihmal etmedi. Joseph de Maistre ve Stendhal’in eserlerinden etkilenen, Balzac’ın yazdıklarına büyük bir hayranlık duyan Barbey, çeşitli gazete ve dergilere makaleler yazdı, moda eleştirmenliği yaptı. 1846’da Katolikliğe dönerek Katolik Dünyası Dergisi’ni çıkardı. 1852’de o an için mümkün olabilecek tek rejim olarak gördüğü imparatorluğun yeniden kurulması için Le Public’te kampanya başlattı ve edebiyat eleştirmeni olarak Bonapartist gazete Le Pays’ye girdi. 1857’de hakkında kötü eleştiriler çıkan Balzac’ı Le Pays’de savundu, Kötülük Çiçekleri yüzünden başı adaletle derde giren Baudelaire’in yanında yer aldı. Yavaş yavaş imparatorluk fikrinden uzaklaştı. 1861’de tekrar “uygunsuz” alışkanlıklarına ve salonlara döndü. 1851’de tanıştığı ve sevdiği Bouglon baronesi evlenme projesinin sürekli ertelenmesi ve hiçbir sonuca ulaşamaması, annesinin ölümü, yayıncı Trebutien’le bağlarını koparması, 1862’de Victor Hugo’nun Sefiller’ine saldırdığı için Le Pays’den kovulması, liberal imparatorluğa doğru gidişten duyduğu endişe – bütün bunlar onun imparatorluk fikrinden uzaklaşmasına ve muhalif bir kimliğe bürünmesine yol açtı. Yazdığı eleştirilerde zaten keskin olan dili giderek sertleşti. Öykü ve romanları arka arkaya yayımlandı. 1874’de basılan Şeytani Öyküler hakkında kovuşturma açıldı. Barbey dostlarının müdahalesiyle mahkemeye çıkmaktan kurtuldu. Karaciğerinden rahatsız olmasına rağmen çalışmayı sürdürdü. Geçirdiği ağır bir kanamanın ardından 23 Nisan 1889’da Paris’te öldü.