Lucian

İsabel Abedi

Suse ciddileşti. “Becky , şeyi düşündün mü, Lucian'ın belkide…bir insan…olmadığını ?” Başımı öne eğdim, “Hayır,” diye fısıldadım. Ama aslında düşündüğüm şuydu: Evet.”

Bakışları hüzünle doldu ve yüzüne yine o yumuşaklık, kırılganlık geldi. Sanki ince bir buz tabakasının üzerindeydi; sanki aramızda donmuş bir göl vardı ve bir tarafında o, öbür tarafında da ben duruyordum. Ve birden, onun benim tarafıma, yanıma gelme isteğini hissettim. Ama korkusunu da; o kırılabilecek buz tabakasının çökebileceğini ve onun dibine, ölümcül soğuğa doğru çekilebileceğine dair. Bu çılgıncaydı ama gerçekten onun duygularını hissedebiliyordum. Sadece ne düşündüğü, benim için gizliydi. Gözleri, bacağımın üzerinde açık duran ellerime takıldı. Sanki cevabı, ellerimin üzerinde arıyormuş gibiydi. “Bilmiyorum,” dedi sessizce. “Ben kim olduğumu bilmiyorum.”