Deli

Halil Cibran

Bana nasıl delirdiğimi soruyorsun. Şu şekilde oldu, bir gün birçok Tanrı doğmadan önce, derin bir uykudan uyandım ve bütün maskelerimin çalındığını gördüm. Yedi maskemin yedi farklı yaşam için yonttuğum ve giydiğim. Sokaklarda kalabalığın arasına maskesiz, bağırarak koştum “hırsızlar, hırsızlar, kahrolası hırsızlar!”

Erkekler ve kadınlar bana güldü ve bazıları benden korkup evlerine kaçtı. Ve Pazar yerine ulaştığımda çatıda duran bir genç bağırdı. “O deli!” Onunla yüzleşmek için yüzümü kaldırdım. Güneş, çıplak yüzümü ilk kez okşadı ve ruhum güneşin aşkıyla yandı. Ve bir daha maskelerimi istemedim. Transtaymışım gibi bağırdım “şükürler, şükürler olsun maskelerimi çalan hırsızlar!”

Ve böyle deli oldum…

Deliliğimde hem özgürlüğü ve güvenliği buldum: özürlüğün yalnızlığı ve anlaşılmanın güvenliği bizi anlayanlar içimizde bir şeyleri esir eder.

Ama güvenliğim için çok gururlu olmamalıyım. Hapiste de bir hırsız, başka bir hırsızdan da güvendedir.