Aynılık Vakti

Gökçe Çevik

"Aşkın iki öznesi var" dendi hep...Seven, sevilenle "tam"landı...Oysa ikiyüzlüler, masallarında hem meleği,Hem şeytanı oynadı; ikisi de aynıydı...O yüzden, "en çok" terk edilenler ayrıldı...Giden kalanı "tam"dan eksik kılsa da;Kalan gideni hep kendisiyle andı sonrasında...Çünkü hep bir emanet vardı giden sevgilinin ellerinde...Çünkü gidenler, toparlanabilmek için başka suretlerdenAcınızı çıkarmanın bin bir anahtarını bıraktı zihninizeve hapsetti gözyaşlarınızla büyüyecek şeytanı yüreğinize...Bir başkasının, sakladığı bakışları hikâyenize değdiğinde ve Yüzünüz aşkın aynasında tıpkı ona benzediğinde;İşte o an bıraktınız olacakları ellerinizden yere...Bazen bir ayrılığın hediye ettiği solmuş gül gerçek, kırmızı rengi sahtedir.Ayrılık; içinizde filizlenen o gülün yapraklarına sarılan ellerin sahibini, uzaklaşan adımlarının sesiyle kirletir...Ve gidenlere benzettiği için tüm kalanları, her ayrılığın ilk saatleri "aynılık vakti"dir...